Scouting verhaal (60tiger jaren)
Wat een terug in de tijd (korte terugblik).
(enkele kleine herinneringen als verkenner op `de Leur`)
Het was in de beginjaren 60, toen het nog Etten en Leur was dat ik op `De Leur aansloot bij de toen nog hetende verkennerij (nu scouting geheten). En waarom op De Leur, welnu mijn vader was er postbode, v.d. Meijs was directeur van het toenmalige postkantoor, zijn zoon Mathieu was verkenner bij de Tarcisius groep. Het leek me wel wat en voordat ik het eigenlijk goed en wel besefte stond ik daar in mijn uniform in het honk naast het Turfschip. Juist voordat de groep op zomerkamp zou gaan kon ik me nog aansluiten, officieel was ik nog niet geïnstalleerd, maar geen nood ik mocht mee. Nog snel de kleding gekocht bij Scoutshop op het Begijnhof in Breda, wat attributen van mijn buurjongen op de kop getikt die nodig waren en op de fiets naar Esbeek. Ik had natuurlijk totaal geen notie wat de verkennerij inhield, maar samen met de groep werd het me steeds duidelijker. Het bouwen van de keuken op palen, het opzetten van de tenten, kortom het werd een echte uitdaging. De leiding was destijds in handen van Cees Yntema, Cor van Zundert, Cees Janssen en aalmoezenier kapelaan de Jong. De patrouille waar ik werd ingedeeld heette de Vossen`, met als leider Mario Frijters. We sliepen met, naar ik meen, met zessen in de tent op de grond, in dekens gewikkeld, vastgemaakt met van die grote spelden.
De plaats waar we kampeerder lag vlak bij een weiland met varkens, dus dat werd genieten geblazen. Vele malen pestten we deze dieren, maar met in achtneming van de regels uiteraard. In het midden van het kampement stond de vlaggenmast waarbij elke morgen het appèl werd gehouden en de vlag gehesen. De eed werd dan afgelegd, het dagprogramma doorgenomen met daarna het ontbijt. Uiteraard moesten we dat zelf klaar maken, zo leer je goed zelfstandig te zijn. Het voert te ver om alle bezigheden op het kamp door te nemen, maar wat ik me herinner is dat we veel voetbalden. Kapelaan de Jong in zijn lange zwarte pij kon er wat van, hij dribbelde dat het een ware lust was, man, die kon voetballen. Fietsen deden we ook veel en spelletjes natuurlijk, maar ook de taakverdeling van wie doet wat stond hoog aangeschreven. Het werd een kennismaking met deze beweging die ik niet snel zal vergeten.
Voordat je eigenlijk als echte verkenner kon worden geinstalleerd moest je aan allerlei oefeningen en het halen van diverse voorwaarden voldoen. Het groen boekje waar bijvoorbeeld alle vormen van het knopen van touwen in stond moest volledig ingevuld worden met parafen van de leiding. Waaraan je allemaal moest voldoen om een echte verkenner te worden ben ik helaas vergeten, wel weet ik nog dat het allemaal niet vanzelf ging. Uiteindelijk kwam dan de installatie in het honk , de twee vingers gespreid en de belofte afleggend bij de NL vlag. De samenkomsten in het honk in de daarvoor getimmerde patrouille `huizen`, was al een belevenis op zich. Hier werd de middag doorgenomen, werd gekozen voor de invulling, of kwam de tactiek van het spel tegen de andere patrouille in beeld. Vaak werd er ook aan judo gedaan, hetgeen ik niet leuk vond, ik deed liever andere dingen. Elk jaar hadden we ook een uitwisseling, net voor de Kerstdagen, met een andere groep uit Etten, de Sint Paulus groep bijvoorbeeld. Dat werden altijd flinke wedstrijden waar het soms hard aan toe ging. Op het schoolplein van het (oude) Turfschip werden vaak voetbalwedstrijden gespeeld waarbij wij als Tarcisius groep vaak met de eer gingen strijken. Wij hadden tenslotte de gebroeders Frijters en nog wat andere goede spelers in het team. Fanatiek er tegen aan was het devies, onze eer hoog houden, verliezen was niet toegestaan. In de avonduren, als het al flink donker was, werden er tochten en nachtspelen (dropping) georganiseerd, waarna er heerlijke warme chocomel werd gemaakt. We sliepen dan samen in het honk op stro en kussengevechten waren heel normaal. Weinig geslapen dus, maar in de morgen weer gewoon op en de daginvulling gedaan, soms met slaap in de ogen. Vaak gingen we in de lente op weekendkamp, o.a. in het bos in de `Verloren hoek`, heerlijk met het zonnetje op de blote benen. Een jaar dat ik beslist niet vergeten zal was het zomerkamp in Woensdrecht, valkbij de vliegbasis. Toe vlogen de straaljagers vlak over ons kamp, waarbij we precies konden aangeven wanneer het landingsgestel uitging. Met de fiets naar de basis, langs het hek was een belevenis op zich, de vliegtuigen op de start-landingsbaan bijna in je hand, geweldig gewoon. En ondeugend waren we natuurlijk ook, want enkele kilomaters verderop kampeerden de gidsen van de Tarcisiusgroep. Ik weet nog goed dat we met een aantal er tussenuit glipten op de fiets op weg naar deze meiden. We wisten dat de leiding ons zou `vervolgen` hetgeen ook gebeurde. Wij doken de sloot in, maar stom genoeg stonden onze fietsen tegen een boom. Gesnapt dus en verplicht corvee de hele verdere dag voor alle patrouilles.
Wat een tijd mensen, wat heb ik genoten en wat een fijne groep hadden we, `de Leur` vierde hoogtij.
Het zijn zo maar een klein aantal herinneringen uit mijn tijd bij de verkennerij die ik nooit zal vergeten. Al lang vervlogen dus, maar die voortleven van mijn tijd op `de Leur`, als echte Ettenaar. Jaren heb ik daar doorgebracht, een periode die in mijn gedachten vaak nog wel eens terugkom en gelukkig is de Tarcisiusgroep nog steeds booming, een hulde aan al die mensen die de scouting een warm hart toe dragen.
Er valt nog veel meer te vertellen over mijn tijd bij de verkennerij, maar zoals de titel al aangeeft het is slechts een korte terugblik, vastgelegd in mijn gedachten van toen.
Hans Meesters
